Μετά το 1985, η συστηματική παραγωγή και διανομή της ελληνικής βιντεοταινίας στις βιντεο-λέσχες (video clubs) σε όλη την Ελλάδα και η αναμενόμενη στροφή στην κατ’ οίκον ψυχαγωγία συνδέθηκαν κατά βάση με την αυξανόμενη ζήτηση και ενοικίαση κωμικών βιντεοταινιών. Κωμικοί χαρακτήρες, όπως ο Ρομά γυρολόγος Ταμτάκος (Μ. Μόσιος), και δημοφιλείς ηθοποιοί, όπως οι Κ. Βουτσάς, Σ. Μουστάκας, Κ. Τσάκωνας και Σ. Τζεβελέκος, υποδύθηκαν μαζί με συνομίληκους ή νεότερους πρωταγωνιστές αντίστοιχους ρόλους και είτε συνδέθηκαν σε μεγάλο βαθμό με την προηγούμενη κινηματογραφική τυπολογία τους ή ανανέωσαν την παλαιότερή τους. Η ποικιλία των κωμικών μοτίβων και συμβάσεων και η ανάδυση υπο-ειδών – όπως η αισθηματική κομεντί που απευθυνόταν σε νεότερης ηλικίας ακροατήρια – ανύψωσε σύντομα τη βιντεο-κωμωδία στην προτίμηση του ελληνικού βιντεο-ακροατηρίου. Συγχρόνως, έδωσε ώθηση για μία περαιτέρω παραγωγή, συχνά ευτελούς, οπτικοακουστικού υλικού, το οποίο, τουλάχιστον για τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’80, δεν είχε καμία σχέση με τη σκηνοθετική προσέγγιση, την αισθητική και τη σεναριακή πρωτοτυπία ούτε του κινηματογραφικού αρχετύπου από την εποχή του Παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου (ΠΕΚ), ούτε, εξάλλου, με τις ίδιες τις βιντεοταινίες των αρχών του 1985-1986. ... More
Στο πλαίσιο της μελέτης των δημοφιλών κινηματογραφικών ειδών στην Ελλάδα, το βιβλίο Η ελληνική βιντεοταινία (1985-1990): Ειδολογικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαστάσεις διερευνά την ελληνική παραγωγή βιντεοταινιών της δεκαετίας του 1980. Βραχύβια στη διάρκειά της, αλλά εξαιρετικά παραγωγική, η ελληνική βιντεοταινία αποτέλεσε την πενταετία 1985-1990 τη δημοφιλέστερη μορφή οικιακής διασκέδασης των Ελλήνων. Λειτούργησε συμπληρωματικά ως προς το τηλεοπτικό προϊόν, υπήρξε η εναλλακτική επιτυχημένη πρόταση στο περιεχόμενο των δύο κρατικών καναλιών, αλλά και του ελληνικού κινηματογράφου, και συνδέθηκε με ένα ιδιαίτερο – ως προς τον ταξική του φυσιογνωμία – ακροατήριο.
Η συγγραφέας, επιχειρώντας μία διεπιστημονική προσέγγιση, ασχολείται αρχικά με τα ειδολογικά χαρακτηριστικά της ελληνικής βιντεοταινίας. Σύμφωνα με την οπτική της, η «βιντεο-αφήγηση» βασίστηκε σε παλαιότερα δημοφιλή κινηματογραφικά είδη όπως η κωμωδία, το μελόδραμα και η περιπέτεια, των οποίων τα μοτίβα και τις συμβάσεις αναπαρήγαγε ή ανέπτυξε περαιτέρω σε έναν μεγάλο αριθμό βιντεοταινιών. Η κωμωδία, με το μοτίβο της κομπίνας ή της ερωτικής απιστίας, και το μελόδραμα, με τις «οδύσσειες» των πρωταγωνιστών ή την τελετουργική λήξη ενός ιδιόμορφου «unhappy end», μελετώνται διεξοδικά με αναφορές στον ελληνικό εμπορικό κινηματογράφο των δεκαετιών 1960-1980 και – σε μεμονωμένες περιπτώσεις – με αναφορές σε προηγούμενες εποχές, από την εμφάνιση του ελληνικού κινηματογράφου έως και τη δεκαετία του 1950. Σε αυτό το πλαίσιο, η συγγραφέας εισάγει τις λεγόμενες «ανοικτές θεματικές» των ειδών της ελληνικής βιντεοταινίας, δηλαδή ελεύθερα διαπραγματεύσιμες από τον εκάστοτε σκηνοθέτη θεματικές, οι οποίες βασίζονται σε συγκεκριμένα αφηγηματικά μοτίβα, λ.χ. το μοτίβο του αταίριαστου έρωτα με ευτυχή έκβαση στο υποείδος της αισθηματικής κομεντί. ... More