Lydia Papadimitriou met actor Maria Kallimani at the 49th Karlovy Vary International Film Festival in July 2014, where Athanasios (Thanassis) Karanikolas’s Sto Spiti/At Home was shown as part of the ‘Another View’ section, following the film’s world premiere – and Award by the Ecumenical Jury – at the Berlin Film Festival in February. Through a highly internalized and quietly expressive performance in the leading role of Nadja, Kallimani conveys very effectively the dignity of this domestic worker from Georgia, in a film that departs from stereotypical depictions of immigrants in Greece. Lydia Papadimitriou interviewed Maria Kallimani about her role in the film, her collaboration with writer/director Thanassis Karanikolas and her overall career in the cinema.
Lydia Papadimitriou : I would like to begin by asking you to introduce us to your character Nadja in At Home.
Maria Kallimani : Nadja is a domestic worker from Georgia who has lived over twenty years in Greece, and who, for the last twelve, works for a young, affluent and open-minded Greek couple and their daughter, Iris. She has an unconventional relationship with them – the wife says that she is her friend, and Nadja seems to be part of the family. However, from the opening scene we realize that Nadja has a physical weakness and she soon gets diagnosed with a disease – probably multiple sclerosis. Unfortunately, this coincides with financial difficulties for the couple because of the broader economic crisis. So they decide to sack Nadja, and the situation changes dramatically for her. ... More
(Editor’s note: The following text is the Editorial of the new Journal of Greek Media and Culture, which will appear later in September both in print and online version)
At a time of increasing global interconnectivity, the launch of a new journal with an area demarcation at its title may seem anachronistic. Why would we need a journal dedicated to Greek media and culture? Yet, it is precisely the ever-expanding and increasingly faster exchange of information and ideas enabled by new technologies of communication that intensifies the need for such a platform of scholarly debates. For Greek media and culture is not, and should not be seen as, a set of insular practices relevant only to those living within the geographical boundaries of the Greek nation state, or accessible only to those who speak the Greek language. The main aim of this interdisciplinary journal is to enable productive dialogue on and about Greek media and culture at an international scale. The gradually increasing publication in English on topics related to Greek media and culture shows that such dialogue has already begun; however, the dispersed nature of the sites of publication, and the difficulties in reaching relevant readership, intensified the need for a periodic platform that would act as a hub for such exchanges. The Journal of Greek Media and Culture aims to fill that gap. ... More
(Σχ. Επ.: Τις μέρες αυτές συμπληρώνονται εφτά χρόνια από το θάνατο του Νίκου Νικολαΐδη, αιρετικού και δημοφιλούς σκηνοθέτη της γενιάς του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Το Filmicon τιμά τη μνήμη του δημοσιεύοντας μια άγνωστη επιστολή του που εμφανίστηκε στις 8 Απριλίου 1967 στη Δημοκρατική Αλλαγή, απογευματινή εφημερίδα της ΕΔΑ. Ο 28χρονος τότε Νικολαΐδης, με καυστικό και χιουμοριστικό ύφος, περιγράφει τις περιπέτειές του με τους αιθουσάρχες και την κρατική γραφειοκρατία, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει στην πρώτη μικρού μήκους ταινία του – Lacrimae Rerum / Δάκρυα Πραγμάτων (1962) – διανομή στους κινηματογράφους και προβολή σε διεθνή φεστιβάλ. Η απεύθυνση στον Τύπο της Αριστεράς, το αίτημα για κρατική στήριξη του κινηματογράφου τέχνης, η απαξίωση της εμπορικής παραγωγής, αλλά και οι πρώτες υποστηρικτικές νομοθετικές πρωτοβουλίες του κράτους, οι πειραματισμοί και τα ανοίγματα των νέων σκηνοθετών προς το εξωτερικό – όπως διακρίνονται στο υπόστρωμα της επιστολής του Νικολαΐδη – αποκαλύπτουν κάτι από τις ζυμώσεις και το κλίμα της εποχής λίγο πριν τη δικτατορία, που πολύ σύντομα οδήγησαν στην έκρηξη του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Έρευνα: Μαρία Χάλκου).
Αγαπητή Αλλαγή,
θέτω υπ’ όψιν των φίλων του κινηματογράφου τα παρακάτω κωμικοτραγικά:
Στις 7 Αυγούστου του1963, το Υπουργείο Βιομηχανίας έχοντας υπ’ όψιν τας διατάξεις των άρθρων 13, 16 και 17 του Ν.Δ. 4208/61 «περί μέτρων δια την ανάπτυξιν της Κινηματογραφίας εν Ελλάδι, κλπ.», αποφάσισε ομοφώνως να χαρακτηρίσει την ταινία μου ΛΑΚΡΙΜΕ ΡΕΡΟΥΜ προστατευόμενη. «Διότι αύτη παρουσιάζει καλλιτεχνικά ή πνευματικά στοιχεία» (τι πάει να πει αυτό; τρέχα γύρευε) «και «είναι άρτια από τεχνικής απόψεως» (Άρθρο 16).
Με λίγα λόγια «Οι επιχειρηματίαι κινηματογραφικών αιθουσών υποχρεούνται όπως προβάλλουν ανά τρίμηνον τέσσαρας ταινίας μικρού μήκους εκ των χαρακτηρισθεισών ως προστατευομένων». Είδατε εσείς καμιά; Το έγγραφο (Α.Π. 59405/36105/500/7.8.63) κοινοποιήθηκε στο Αρχηγείο Χωροφυλακής, Αρχηγείο Αστυνομίας Πόλεων, στην ΠΟΚΕ, ΠΕΚ και «προς άπαντας τους επιχειρηματίας κινηματογραφικών αιθουσών (τη μερίμνη υποτίθεται της Χωροφυλακής), Αστυνομίαν και «προς εκτέλεσιν» (υποτίθεται) (Άρθρο 17). ... More