In an era of inane blockbusters and superfluous digital effects, Yorgos Lanthimos’ latest film comes to restore confidence to the continuing significance of cinema in the contemporary world of spectacular capitalism. The Lobster (2015) seems like a film from another era, despite the fact that it comes out of the panics, phobias and dead ends of our time. It employs a cinematic language that challenges expectations and predispositions, while simultaneously providing a novel visualization of plot-structure. In reality, it transforms, or indeed re-imagines, the well-established codes of telling a story cinematically, into a new open-ended plot structure which for the time being frustrates and puzzles.
The Lobster is Yorgos Lanthimos’ fourth movie; through all his previous films, the anxiety of storytelling cinematically can be detected from the deconstructive Kinetta (2005), through the post-linguistic Dogtooth (2009) to the cryptic Alps (2012). In all his films Lanthimos visualizes a main plot which is impacted by countless hidden subplots, which never enter the field of its visuality. What is not depicted is probably what is more significant for the structure of his films; if contemporary films suffer of excessive visual rhetorics, what distinguishes his work is the minimalistic ellipsis in story line, acting style, dialogue, and settings. As his work is still evolving, it is obvious that the Lobster will have the same impact on cinematic debates as Lars von Trier’s The Idiots (1998) had in the recent past. ... More
English abstract: In this article the author analyzes Jules Dassin’s Phaedra (1962) on the grounds of the structural elements of the attic drama and by highlighting the cinematographic resources that the director employs in his free adaptation of the Greek tragedy Hippolytus by Euripides for contemporary audiences.
Βρισκόμαστε στο Φεστιβάλ των Καννών του 1955. Ο βορειοαμερικανός σκηνοθέτης Ζυλ Ντασέν παραλαμβάνει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την ταινία του Du Rififi chez les hommes/Ριφιφί (εξ ημισείας με το Geroite na Shipka/Ήρωες του Σίπκα του Σεργκέι Βασίλιεφ), ένα πραγματικό αριστούργημα του γαλλικού φιλμ νουάρ. Έτσι, είδε το έργο του να ανταμείβεται ενώ ήταν εξόριστος στην Ευρώπη και αφότου το κυνήγι μαγισσών του Μακαρθισμού είχε ανακόψει την καριέρα του στην καλύτερη στιγμή της. Ο Ντασέν, που ξεκίνησε ως ηθοποιός σε παραστάσεις πειραματικού θεάτρου και έγινε στη συνέχεια βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό του Άλφρεντ Χίτσκοκ, είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο φερέλπιδα ονόματα του αμερικανικού κινηματογράφου, ως ένας σπεσιαλίστας της σκηνοθεσίας ταινιών φιλμ νουάρ και ενός νεορεαλισμού που –ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές των Ρομπέρτο Ροσελίνι και Όρσον Ουέλς– άγγιζε σχεδόν το είδος του ντοκιμαντέρ. ... More