English abstract: In this article the author analyzes Jules Dassin’s Phaedra (1962) on the grounds of the structural elements of the attic drama and by highlighting the cinematographic resources that the director employs in his free adaptation of the Greek tragedy Hippolytus by Euripides for contemporary audiences.
Βρισκόμαστε στο Φεστιβάλ των Καννών του 1955. Ο βορειοαμερικανός σκηνοθέτης Ζυλ Ντασέν παραλαμβάνει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την ταινία του Du Rififi chez les hommes/Ριφιφί (εξ ημισείας με το Geroite na Shipka/Ήρωες του Σίπκα του Σεργκέι Βασίλιεφ), ένα πραγματικό αριστούργημα του γαλλικού φιλμ νουάρ. Έτσι, είδε το έργο του να ανταμείβεται ενώ ήταν εξόριστος στην Ευρώπη και αφότου το κυνήγι μαγισσών του Μακαρθισμού είχε ανακόψει την καριέρα του στην καλύτερη στιγμή της. Ο Ντασέν, που ξεκίνησε ως ηθοποιός σε παραστάσεις πειραματικού θεάτρου και έγινε στη συνέχεια βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό του Άλφρεντ Χίτσκοκ, είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο φερέλπιδα ονόματα του αμερικανικού κινηματογράφου, ως ένας σπεσιαλίστας της σκηνοθεσίας ταινιών φιλμ νουάρ και ενός νεορεαλισμού που –ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές των Ρομπέρτο Ροσελίνι και Όρσον Ουέλς– άγγιζε σχεδόν το είδος του ντοκιμαντέρ. ... More
Source: Filmicon, Issue 2
Narratives, themes and heroes from ancient Greek drama have been present on screen from the first years of early cinema to the present day. A list of films based on Greek tragedy reveals sacred or sacrilegious works, auteur masterpieces or educational television adaptations, avant-garde films, mainstream productions, parodies, and even comic twists of the tragic. In his recent exemplary book that revisits the relationship between ancient drama and film, Pantelis Michelakis shows a wide spectrum of cinematic versions of Greek tragedy, while exploring new questions and perspectives.
Despite the large number of film adaptations, rewritings and influences from ancient drama, only a limited number of monographs are exclusively devoted to tragedy in film. While there are numerous studies that examine the role of antiquity, mythology or ancient themes in film, television and popular culture [i], just a few of them elaborate in depth on the cinematic adaptations of Greek tragedy. The two major monographs date back from the 1980s: Kenneth MacKinnon’s Greek Tragedy into Film (1986) and Marianne McDonald’s Euripides in Cinema: The Heart Made Visible (1983). Both studies construct the object of tragedy into film as a homogeneous entity, through the selection of their corpus and through the categorizations they propose. This kind of construction of a homogeneous corpus is evident in McDonald’s study, which examines what can be called an auteur art-house canon, based mostly on Pasolini’s, Cacoyannis’s and Dassin’s versions of Euripides’s plays. Similarly, although MacKinnon’s book discusses a wider range of films and approaches, the distinction she proposes between what she calls films in the “theatrical mode”, films in the “realistic mode” and films in the “filmic mode” still constructs a rigid homogeneous corpus of study. ... More