Στο πλαίσιο της μελέτης των δημοφιλών κινηματογραφικών ειδών στην Ελλάδα, το βιβλίο Η ελληνική βιντεοταινία (1985-1990): Ειδολογικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαστάσεις διερευνά την ελληνική παραγωγή βιντεοταινιών της δεκαετίας του 1980. Βραχύβια στη διάρκειά της, αλλά εξαιρετικά παραγωγική, η ελληνική βιντεοταινία αποτέλεσε την πενταετία 1985-1990 τη δημοφιλέστερη μορφή οικιακής διασκέδασης των Ελλήνων. Λειτούργησε συμπληρωματικά ως προς το τηλεοπτικό προϊόν, υπήρξε η εναλλακτική επιτυχημένη πρόταση στο περιεχόμενο των δύο κρατικών καναλιών, αλλά και του ελληνικού κινηματογράφου, και συνδέθηκε με ένα ιδιαίτερο – ως προς τον ταξική του φυσιογνωμία – ακροατήριο.
Η συγγραφέας, επιχειρώντας μία διεπιστημονική προσέγγιση, ασχολείται αρχικά με τα ειδολογικά χαρακτηριστικά της ελληνικής βιντεοταινίας. Σύμφωνα με την οπτική της, η «βιντεο-αφήγηση» βασίστηκε σε παλαιότερα δημοφιλή κινηματογραφικά είδη όπως η κωμωδία, το μελόδραμα και η περιπέτεια, των οποίων τα μοτίβα και τις συμβάσεις αναπαρήγαγε ή ανέπτυξε περαιτέρω σε έναν μεγάλο αριθμό βιντεοταινιών. Η κωμωδία, με το μοτίβο της κομπίνας ή της ερωτικής απιστίας, και το μελόδραμα, με τις «οδύσσειες» των πρωταγωνιστών ή την τελετουργική λήξη ενός ιδιόμορφου «unhappy end», μελετώνται διεξοδικά με αναφορές στον ελληνικό εμπορικό κινηματογράφο των δεκαετιών 1960-1980 και – σε μεμονωμένες περιπτώσεις – με αναφορές σε προηγούμενες εποχές, από την εμφάνιση του ελληνικού κινηματογράφου έως και τη δεκαετία του 1950. Σε αυτό το πλαίσιο, η συγγραφέας εισάγει τις λεγόμενες «ανοικτές θεματικές» των ειδών της ελληνικής βιντεοταινίας, δηλαδή ελεύθερα διαπραγματεύσιμες από τον εκάστοτε σκηνοθέτη θεματικές, οι οποίες βασίζονται σε συγκεκριμένα αφηγηματικά μοτίβα, λ.χ. το μοτίβο του αταίριαστου έρωτα με ευτυχή έκβαση στο υποείδος της αισθηματικής κομεντί. ... More
Reading the book World Film Locations: Athens – part of Intellect Books’ World Film Locations series that includes, among others, New York, Paris, and London – feels like riding a hop-on hop-off bus through time and, of course, space. The editors write: “A kind of urban nostalgia, a constant comparison between the present and the past of the city can be traced in many of the texts that comment on the films and in the photos of the locations in their contemporary state, attesting to an aesthetic and political re-evaluation of cinematic urban forms of the past and present”.
This constant comparison is evident in everyday life, still and always: A friend walking his dog in front of the Acropolis museum was approached by a family of Russian tourists. He was asked for directions towards the “Old Athens”. He tried to define what type of “old” they were looking for. Ancient old – meaning ruins and marbles and the Parthenon – or the Old City like Plaka and Monastiraki? Alas, as much as my friend tried, the Russians’ command of the English language was quite poor so that the communication ended up fruitless. Yet the city of Athens is truly old. It can afford to be divided into periods of ancient, post-revolutionary, pre-modern, quasi-modern, and what-have-you. Cinema on the other hand is – in comparison and as the cliché has it – pretty much like a baby. That does not mean, however, that it does not have a past of its own, not that it is any less intriguing. Together, they make for an exhilarating combination. ... More