ISSN: 2241-6692

BLOG

Spoilers

Μόλις μπήκε ο γιατρός του νησιού στο σπίτι του και βλέπει ότι το σκυλί του δεν ζει πια.
Μόλις ξεκινά ο Αντώνης να τραγουδά το «Τυχερό Αστέρι» του Κωνσταντίνου Βήτα.
Μόλις μπαίνει, για πρώτη φορά, η κυρία Μαρία σε δημόσιο χώρο με εμφανή τα σημάδια της βίας.
Μόλις ξεκινώ το ποστ αυτό που εκκινεί μαζί με το τελευταίο επεισόδιο του Maestro. Με δάκρυα στα μάτια.

Ό,τι ακολουθεί είναι συναισθηματικό και ωμό μαζί με την αναπόφευκτη συνοδεία μιας εικοσαετούς πορείας στο πανεπιστήμιο.

Το πρόσωπο της κακοποίησης σε δημόσιο χώρο

Μπράβο στον Παπακαλιάτη που εξελίσσεται.

Μπράβο στο νέο του αφήγημα που αποτελεί ουσιαστικά ένα μωσαϊκό της Gen X, των παιδιών δηλαδή που γεννήθηκαν μεταξύ 1965-1984 (ανάλογα με την πηγή που θα διαβάσετε). Των παιδιών που όταν ενηλικιώθηκαν έγιναν, στην Αμερική, γνωστές και γνωστοί ως yuppies. Εδώ στην Ελλάδα, είμαστε «τα παιδιά του ΠΑΣΟΚ», τα παιδιά της άνεσης, τα παιδιά της γνώσης, ίσως τα τελευταία παιδιά που γνώρισαν το διαδίκτυο μετά την ενηλικίωση.

Και ο Παπακαλιάτης γράφει για αυτά τα παιδιά. Γράψε ό,τι ξέρεις. Πρώτος κανόνας της συγγραφής. Πειράζει το ελληνικό establishment ο Παπακαλιάτης. Γιατί; Γιατί γράφει αυτό που ξέρει. Ναι, γράφει για τη μεσαία, την ανώτερη μεσαία και την ανώτερη τάξη. Αυτά ξέρει, αυτά γράφει. Έτσι μεγάλωσε. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι χαρακτήρες του δεν μπορούν να ακουμπήσουν θεάτριες και θεατές που δεν έχουν Ε9.

Μπράβο στον Παπακαλιάτη που ξεγυμνώνει τη γενιά μας και αποκαλύπτει τραύματα που δεν είπαμε ποτέ. Ή που, οι πιο τυχερές και τυχεροί από εμάς, εκμυστηρευτήκαμε στα τριάντα μας ή στα σαράντα μας σε μία καλή ψυχίατρο.

Κορύφωση

Μπράβο στον Παπακαλιάτη για την αγάπη του στη μουσική, την υπέρτατη των τεχνών.

Μπράβο στον Παπακαλιάτη που αναμοχλεύει ψυχισμούς και μας ταράζει «συναισθηματικά». Αυτό λέγεται τέχνη, άλλωστε.

Μπράβο στον Παπακαλιάτη που ξέρει πώς να εμπνέεται και να προσαρμόζει στην ελληνική πραγματικότητα ό,τι έμαθε, ό,τι του αρέσει (μην ξεχνάμε ότι το adaptations tudies είναι ολόκληρος κλάδος των κινηματογραφικών σπουδών – το ξεχνούν πολλές και πολλοί και θα έχουν τον λόγο τους).

Μπράβο στον Παπακαλιάτη που μας έβαλε στο Netflix για πρώτη φορά. Θα είναι κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής τηλεόρασης που θα διδάσκω μέχρι τη σύνταξη.

Μπράβο για τη σκηνοθεσία, για τα jump cuts (του δεύτερου επεισοδίου; Δεν θυμάμαι ακριβώς), μπράβο για τη φωτογραφία, μπράβο για τη διανομή.

Η «αγία» ελληνική οικογένεια.

Μπράβο για το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Μας πονά, εμάς τα παιδιά της Gen X, κι ας το κρατάμε ακόμη μυστικό.

Μπράβο για το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Πονάει πολύ τα σημερινά παιδιά.

Μπράβο για το θέμα των baby boomers. Υπάρχουνε, είναι σημαντικές και σημαντικοί, κουβαλούνε τραύματα, αλλά και υπέροχες ιστορίες.

Μπράβο Χριστόφορε! Μπήκα στα 50 τον Αύγουστο και η σειρά σου με έκανε να κλάψω. Δεν είναι κάτι που γίνεται πια εύκολα (ακόμη και στην περιεμμηνόπαυση). Σ’ ευχαριστώ.


<< Metareferential Greek Cinema: The appearance of the cinematic medium in No Budget Story (1997) and Afstiros Katallilo (2008)
Ημερίδα για την «Άγνωστη» σκηνοθέτρια Μαρία Πλυτά στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Μια αποτίμηση >>