Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» παρουσιάζει στην 22η διοργάνωσή του (21/9-2/10) το σύνολο σχεδόν του έργου ενός καλλιτέχνη που ενσάρκωσε όπως κανείς στη σύγχρονη Ελλάδα το ρομαντικό ιδεώδες: το αφιέρωμα «Η Αισθηματική Αγωγή του Νίκου Τριανταφυλλίδη» φανερώνει την ουσία του έργου ενός σκηνοθέτη που δεν αρκέστηκε στο να κινηματογραφεί ήρωες που, παραμένοντας στη σκιά, αποδεικνύονται larger than life, αλλά έκανε τη ζωή του ολοένα και πιο μεγάλη (παρά το σύντομο της διάρκειάς της), ικανή να αναμετρηθεί με τα είδωλα της φαντασίας, με τον κόσμο του φαντασιακού. Σε αυτές τις διακλαδώσεις της ζωής, της τέχνης και του ονείρου συντελέστηκε μια πραγματική συνάντηση, αυτή του Νίκου Τριανταφυλλίδη και της Έφης Παπαζαχαρίου. Οι παρακάτω αράδες δεν είναι ένας «ρομαντικός επίλογος» (με τον τρόπο του Νίκου Καρούζου), αλλά ένα σημείωμα που «νοσταλγεί το μέλλον».
«...Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι η αγάπη…»
Οι Αισθηματίες
Κοίταγα αυτή τη θάλασσα του κόσμου που κατέβαινε και μετά ανέβαινε το λοφάκι προς το μνήμα μέσα στην κάψα του Ιουνίου και αναρωτιόμουν αν όντως, στ’ αλήθεια, είναι δυνατόν αυτό να έχει συμβεί. Όταν τελείωσαν όλα, πέντε-έξι άτομα πήραμε το δρόμο μέσα από τα χωράφια που έχουν ξεμείνει απορημένα στου Ζωγράφου, κάτω από τον καυτό ήλιο, συζητώντας αμήχανα διάφορα, ώσπου να φθάσουμε στο μέρος που θα βρίσκαμε τους άλλους – κάτι να πιούμε, για τον Νικόλα, όλοι μαζί. Στη μέση της διαδρομής, νόμιζα πως είμαι σε ταινία. Ή σε όνειρο. Ή σε εφιάλτη. Είχα μπερδευτεί. Ύστερα από ανέβα-κατέβα βραχάκια, κατσάβραχα και μονοπάτια, βάλαμε το πόδι μας επιτέλους στην άσφαλτο και φθάσαμε στο μαγαζί. Είμαι σίγουρη πως θα του άρεσε του Νίκου όλη αυτή η παράδοξη διαδρομή μιας παρέας που πήγαινε να πιει τιμώντας τον απόντα. Αισθηματίας. Θα το χρησιμοποιούσε και σε καμιά ταινία του το σκηνικό, εδώ που τα λέμε. Ο ίδιος το προκάλεσε έτσι κι αλλιώς. ... More
In its fourth edition, Syros International Film Festival gave a carte blanche to an emblematic figure of experimental filmmaking to curate one of its programs. Pip Chodorov was born in 1965 to a writer and a painter and raised on a farm. He started making films and music in 1971, after studying cognitive science at the University of Rochester. He then moved to Paris to study film semiotics, and in 1990 joined the legendary experimental filmmakers cooperative Light Cone. During his visit on the Greek island, this devoted supporter of the cinematic as a thought process explained how films can function as points of entry to a different state of consiousness and gave us a rare opportunity to discuss the challenges of programming in the era of vast accessibility.
Geli Mademli: The central theme of this year’s SIFF is “revision” – which is at the same time a prerequisite for change and a filtering method. Do you follow a specific method when “filtering” and curating a festival program?
Pip Chodorov: It is always different. For me every program has a different approach and it has a different audience as well. It depends if it is for a festival or for a university room, if the audience is already experienced in experimental film or if they have no idea what they will encounter. I am always interested in how the program will be received. In this case I was asked by SIFF’s head programmer Nathaniel Draper to make a selection, but I didn’t expect that on this Greek island there would be an interest in experimental films. When I started putting things together, the first film that came to mind was Jean Eustache’s film Une Sale histoire: It’s the same story told twice and it promotes the idea of repetition in a new way, where the second time is different and plus it informs the first time. ... More