[Σημ. επιμ: Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί ανακοίνωση στην ημερίδα του Ομίλου Μελέτης Ιστορίας και Κοινωνίας (ΟΜΙΚ), «(Αντι)μιλώντας στη σοβαρότητα. Μια απολύτως σοβαρή και ταχύρρυθμη αντι/ημερίδα», που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την 1η Απριλίου 2014].
Η πρώτη κινηματογραφική προβολή στην Αθήνα έγινε στις 28 Νοεμβρίου του 1896 και οι προβολές διήρκεσαν μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου του 1897. Πέρασαν όμως δύο ολόκληρα χρόνια, μέχρι τον Μάρτιο του 1899, για να επαναληφθούν οι κινηματογραφικές προβολές, σε μόνιμη πλέον βάση. Η διάδοση του κινηματογράφου στην επαρχία έγινε σταδιακά και επιλεκτικά και εξαρτήθηκε κυρίως από τις συγκοινωνίες, για την ακρίβεια την εξάπλωση του σιδηροδρόμου, και από την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, αν και χρησιμοποιήθηκαν και φανοί ασετιλίνης με σοβαρές όμως εκπτώσεις στην ποιότητα προβολής. Ένα χρόνο μετά, δηλαδή την 1η Μαρτίου του 1900 ο κινηματογράφος έφτασε και στα Τρίκαλα, μία από τις μεγαλύτερες τότε πόλεις του μικρού ελληνικού βασιλείου. Παρακάτω θα παρουσιάσω την πρώτη αυτή κινηματογραφική προβολή, στην οποία καταγράφεται η πρώτη απόπειρα λογοκρισίας, σύμφωνα πάντα με τον αθηναϊκό τύπο της εποχής.
Παρενθετικά, να επισημάνω ότι η πρώτη τεκμηριωμένη ηθικολογική αντίδραση εναντίον του κινηματογράφου εμφανίζεται στον Πειραιά, στα τέλη Ιουνίου του 1899 όταν ένας εύζωνας θεωρεί ανήθικο το δημόσιο φιλί επί της οθόνης και αντιδρά μεγαλοφώνως. Το κοινό όμως του Πειραιά φαίνεται να το απολαμβάνει και μάλλον ενοχλείται από τον ένστολο υπερασπιστή της ηθικής (Εστία, 24/6/1899). ... More
There is something very special in attending for the first time one of the ‘Big Three’ film festivals. Together with Cannes and Venice, the Berlin International Film Festival is one of the three major gateways for non-studio produced films to gain critical attention and break into the market. Extensive and often real-time media coverage of the premieres, of the critics’ responses and of the awards contributes significantly to the make-or-break of films, but also to the festival’s own prestige status. By the time you read this report you will have heard about the winning films, you may have read a few reviews about them, and … you might have even have contributed to the box-office receipts of the widely anticipated studio-produced erotica Fifty Shades of Grey, which also had its European premiere at the Berlinale , out-of-competition, of course.
I arrived in Berlin in the evening of the second day of the festival, too late to secure tickets for any screenings, but just in time to catch some distant glimpses of a luminous Nicole Kidman on the red carpet and get a scribbly autograph from James Franco – both of whom were in town for the premiere of Werner Herzog’s Queen of the Desert. But as star-gazing was not my priority, I was very relieved the next morning when I found a way to actually see some films: rather than queuing outdoors in the freezing cold from 7am each morning for next-day tickets, my experienced journalist friend showed me how to queue for same-day press screenings indoors instead… Excitement notwithstanding, I soon realised that the Berlinale is a trying experience even for accredited participants like me. Hierarchies abound, privileges vary, queuing is de rigueur – and often in vain. During the five days of my stay – half the duration of the festival – I saw nine out of the nineteen competition films, as well as a few films in other strands. Two competition films stood out for me: Romanian Aferim! and Guatemalan Ixcanul/Ixcanul Volcano, while two other Latin American films, both from Chile – El Boton de Nacar/The Pearl Button and El Club/The Club – were also very powerful. Pleased to find that all these films won awards, I was nonetheless sad to have missed Jafar Panahi’s Golden Bear winner Taxi – although undoubtedly its award will help it reach my nearby art-house cinema. ... More