Η Έφη Παπαζαχαρίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αρχισυντάκτρια και κριτικός πολιτιστικού ρεπορτάζ –κατά κύριο λόγο στο χώρο της ξένης μουσικής και του ελληνικού κινηματογράφου–, σε εφημερίδες, περιοδικά και sites. Παράλληλα ξεκίνησε την πορεία της ως marketing/promotion director στο χώρο της μουσικής, του κινηματογράφου (όπου συνέχισε και ως executive producer) και του βιβλίου. Τέλη της δεκαετίας του ’90, παρακολούθησε σεμινάριο σεναρίου στο Λονδίνο, και σεμινάριο υποκριτικής αρχαίου δράματος στην Αθήνα (με δάσκαλο τον Άρη Ρέτσο). Συνεργάστηκε με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ως υπεύθυνη Γραφείου Τύπου (1996) και υπεύθυνη Ελληνικού Κινηματογράφου (2003-4). Το 2011 ανέλαβε την παραγωγή του οχταήμερου ανοιξιάτικου αφιερώματος της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, στον σκηνοθέτη-συγγραφέα Νίκο Νικολαΐδη. Το 2014 ξεκίνησε –και συνεχίζει– συνεργασία με το διαδικτυακό, multimedia περιοδικό popaganda.gr. Παράλληλα, συμμετέχει σε διάφορα projects, ταινίες και ντοκιμαντέρ, ενώ ξεκίνησε συνεργασία και με την ανεξάρτητη αμερικανική εταιρεία παραγωγής Rumur (rumur.com) με έδρα στη Νέα Υόρκη.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» παρουσιάζει στην 22η διοργάνωσή του (21/9-2/10) το σύνολο σχεδόν του έργου ενός καλλιτέχνη που ενσάρκωσε όπως κανείς στη σύγχρονη Ελλάδα το ρομαντικό ιδεώδες: το αφιέρωμα «Η Αισθηματική Αγωγή του Νίκου Τριανταφυλλίδη» φανερώνει την ουσία του έργου ενός σκηνοθέτη που δεν αρκέστηκε στο να κινηματογραφεί ήρωες που, παραμένοντας στη σκιά, αποδεικνύονται larger than life, αλλά έκανε τη ζωή του ολοένα και πιο μεγάλη (παρά το σύντομο της διάρκειάς της), ικανή να αναμετρηθεί με τα είδωλα της φαντασίας, με τον κόσμο του φαντασιακού. Σε αυτές τις διακλαδώσεις της ζωής, της τέχνης και του ονείρου συντελέστηκε μια πραγματική συνάντηση, αυτή του Νίκου Τριανταφυλλίδη και της Έφης Παπαζαχαρίου. Οι παρακάτω αράδες δεν είναι ένας «ρομαντικός επίλογος» (με τον τρόπο του Νίκου Καρούζου), αλλά ένα σημείωμα που «νοσταλγεί το μέλλον».
«...Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι η αγάπη…»
Οι Αισθηματίες
Κοίταγα αυτή τη θάλασσα του κόσμου που κατέβαινε και μετά ανέβαινε το λοφάκι προς το μνήμα μέσα στην κάψα του Ιουνίου και αναρωτιόμουν αν όντως, στ’ αλήθεια, είναι δυνατόν αυτό να έχει συμβεί. Όταν τελείωσαν όλα, πέντε-έξι άτομα πήραμε το δρόμο μέσα από τα χωράφια που έχουν ξεμείνει απορημένα στου Ζωγράφου, κάτω από τον καυτό ήλιο, συζητώντας αμήχανα διάφορα, ώσπου να φθάσουμε στο μέρος που θα βρίσκαμε τους άλλους – κάτι να πιούμε, για τον Νικόλα, όλοι μαζί. Στη μέση της διαδρομής, νόμιζα πως είμαι σε ταινία. Ή σε όνειρο. Ή σε εφιάλτη. Είχα μπερδευτεί. Ύστερα από ανέβα-κατέβα βραχάκια, κατσάβραχα και μονοπάτια, βάλαμε το πόδι μας επιτέλους στην άσφαλτο και φθάσαμε στο μαγαζί. Είμαι σίγουρη πως θα του άρεσε του Νίκου όλη αυτή η παράδοξη διαδρομή μιας παρέας που πήγαινε να πιει τιμώντας τον απόντα. Αισθηματίας. Θα το χρησιμοποιούσε και σε καμιά ταινία του το σκηνικό, εδώ που τα λέμε. Ο ίδιος το προκάλεσε έτσι κι αλλιώς. ... More