ABSTRACT

Το παρόν άρθρο επιχειρεί να προσεγγίσει τα γλωσσικά παιχνίδια στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου εστιάζοντας στην παιγνιώδη και αλληγορική φύση της φυσικής γλώσσας, στην αποδομητική της λειτουργία και την παρωδιακή της διάσταση έτσι όπως εμφανίζονται στις ταινίες Κινέττα (2005), Κυνόδοντας (2009), Άλπεις (2011), και Αστακός (2015). Οι εκούσιες γλωσσικές στρεβλώσεις που παρατηρούνται στις εν λόγω ταινίες απορρέουν από την μεταμοντέρνα αντίληψη γύρω από το ίδιο το γλωσσικό νόημα, τη σταθερότητά του και τη δυνατότητα μετάδοσής του.

Keywords: γλώσσα, Ελληνικός Κινηματογράφος, Greek Weird Wave, Λάνθιμος Γιώργος, μεταμοντερνισμός, παρωδία